καλύτερα να τα πούμε από κοντά

Σε μια κοινωνία που καυχιέται ότι έχει καταργήσει τις γεωγραφικές αποστάσεις, η έννοια “από κοντά” αποδεικνύεται μια ακόμα υπόσχεση απόστασης. Το “κοντά” δεν είναι παρά η βούλα του οριστικού αποχωρισμού, και οι λέξεις που προφέρονται “απο κοντά” η σφραγίδα της επερχόμενης σιωπής. Ποτέ δεν θα ειπωθεί αρκετά ότι γλώσσα και λέξεις έχουν χάσει το νοημά τους. Με αυτόν το τρόπο το “να τα πούμε από κοντά” είναι μια πρόσκληση μη-επικοινωνίας. Ό,τι δεν έχει ειπωθεί ήδη, δεν θα ειπωθεί ποτέ “από κοντά”.

Πιστοί στον διαχωρισμό μορφής και περιεχομένου, οι νεκροζώντανοι πολίτες μοιάζουν να χαλαρώνουν με την επίφαση της οικειότητας. Στην ουσία όμως χαλαρώνουν λόγω της αποφυγής της επικοινωνίας, και το ξέρουν. Η ψευδής ειλικρίνεια που συνοδεύει αυτό που όλοι οι ενδιαφερόμενοι καταλαβαίνουν ως τελευταία συνάντηση είναι η τελετή λήξης ενός φεστιβάλ κοινοτοπιών.

Στην πραγματικότητα δεν μιλήσανε ποτέ από κοντά. Η έκφραση “να τα πούμε από κοντά” επικαλείται στην ουσία το ακριβές αντιθετό της. Η πραγμοποίηση που υποδηλώνει η αθώα αυτή πρόταση εισάγει τους κώδικες του εμπορεύματος στην ανθρώπινη επαφή, θεωρώντας την ένα ακόμα τμήμα των υποθέσεων που πρέπει να επιλυθούν με δίκαιο τρόπο, όπως ακριβώς και ένα κομμάτι γής ή μια αγοραπωλησία.

Τι μένει τελικά; Η ψευδαίσθηση μιας επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που δεν μιλάνε ποτέ και η σιγουριά της συνέχισης αυτής της ψευδαίσθησης μέχρι την επόμενη συνάντηση “απο κοντά”.