1 Ιουλ 2007

bonjour tristesse



Γειτονιά χ της μητρόπολης β, στην γωνία των οδών x και y, κάποια στιγμή, μέσα στην δεκαετία του 80. Στόχος η στέγαση των αναγκών της ανοικοδομούμενης πόλης, η οποία έμελε να γίνει η πόλη των νεόδμητων που κάποιοι θορυβιστές απαίτησαν την άμεση κατάρρευση τους. Αρχιτέκτων, ο πορτογάλος Alvaro Siza, που κλήθηκε να κατασκευάσει ένα κτίριο -όχι για να το κατοικήσουν ανθρώπινα όντα, αλλά, για να κατοικηθούν από αυτό. Ένας νεαρός προλετάριος, κατοικημένος από την τεχνική της απομόνωσης,  βγήκε ένα πρωινό στο μοναδικό παράθυρο από όπου έμπαινε ο λίγος ήλιος, έστρεψε τα νώτα στο κενό, και χαράσσοντας με μπογιά δύο λέξεις στο ψηλότερο σημείο του κτιρίου, υπέβαλλε με τον απλούστερο τρόπο την κριτική του στην πολεοδομία, την αλλοτρίωση, την μοναξιά: καλημέρα θλίψη. Ο Alvaro Siza αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι το κτίριο δεν προοριζόταν για κατοικία (προφανώς η απανθρωπιά είναι θεμιτή όταν στεγάζει την μισθωτή σκλαβιά) και έτσι όρισε ότι οι δύο αυτές λέξεις από μαύρη μπογιά πρέπει να παραμείνουν. Και παραμένουν, μέχρι σήμερα, για να μας θυμίζουν ότι οι κατοικίες μας είναι όμορα κτίρια με τα κάτεργα στα οποία περνάμε το υπόλοιπο του χρόνου μας.

Ημερολόγιο ΙΙ


φαινεται πως αρχιζουμε να συνηθιζουμε

...ευχαριστώ για την βόλτα...

αφησα τον χρονο να αποφασισει

...όλο αυτό συνέβη όντας εσύ μονίμως και ουσιαστικά απών...

ποσα μπουκαλια απο τοτε;

...απλά δεν άξιζε τον κόπο...

η ζωη περνα και δεν θα περιμενουμε για συμβιβασμους,
εκτος απο εκεινους που δημιουργουμε εμεις

...δεν συζητάω σε τέτοιο ύφος με δικούς μου ανθρώπους...

για μια ακομη φορα ντυνομαστε μεσ’ στην επισημοτητα,
ενα ακομη ενδυματολογικο σκανδαλο

...ρίξε ένα ουρλιαχτό και για μένα...

εμεις που οργωσαμε ερημες πολιτειες δεν σηκωσαμε σημαιες,
δεν αραδιασαμε συρματοπλεγματα

που είσαι;

σχεδον αορατοι, σαν τα υγρα ματια διχως δακρυα

τα όνειρα γκρεμίζονται και συγκρούονται και εγώ προσπάθησα

οι ανθρωποι ανταλασσουν μοναδες αφηρημενης εργασιας

δεν θα φύγω καθόλου για Πασχα...

δεν προκειται για διακοπες, αλλα παντα ετσι καταληγει

ρε μαλάκα, μήπως μας κοροϊδεύεις;

ποτε ειχε προφτασει να σκλαβωθει στην κοινη γνωμη;

γελιέσαιαννομίζειςοτικαυτόσεκάνειμόνονοπυρετός

μια υποσχεση τρεμουλιαζε μακρια

αν αλλάξω χρώμα θα σε πάρω.

οι αναπαραστασεις μονολογουν

καταλαβαίνω. αύριο; σε φιλώ.

η αμεση εμπειρια αντικαθισταται απο την παθητικη ενατενιση εμμονων

έχω μπερδευτεί με γιαπωνέζους τραβεστί.

κι οταν εφυγα, δεν μπορω να πω,
η μαχαιρια πονουσε ακομα, αλλα η πληγη δεν ματωνε πια

σου έφερα τα εργαλεία, φεύγω αύριο.

το φιλοτιμο ειναι σκληρο πραγμα

...δυστυχώς μου ξέφυγε ένας 17χρονος...

μεταχειριζονται την λεξη “ψυχραιμια” στην θεση του “θαρρους”

είσαι καύλα

αλλα κι οταν τελειωνει η μερα γινεται αξαφνα μια παραξενη ησυχια
απο πολλα πραγματα που ξεχασαμε

...με έκανε να πιστέψω ότι είχα κάτι να προστατέψω...

η “προετοιμασια” για την χρηση της βιας δεν ειναι εργο ομαδων οργανωμενων
μ’ αυτην ακριβως την προοπτικη: ειναι ζητημα κοινωνικων δεσμων και μεσων.

...εμείς ρίχνουμε τόξο και ιππεύουμε
αλλά δεν έχουμε μάθει ποτέ τις γυναικείες δουλειές...

Η ιστορία της μελαγχολίας μας εμπεριέχει όλους

Μια δύσκολη μέρα προσπαθήσαμε να μην πιούμε.
Σε κάποιους το είχε απαγορέψει ο γιατρός.
Άλλοι δοκιμάζονταν σε ένα παιχνίδι αντοχής.
Ο γιατρός μας διέγραψε και το παιχνίδι το χάσαμε.

όψεις μιας μοντέρνας (πρώην) γειτονιάς

βρε δε γαμιέστε
[...] Τι είναι μοντέρνα πολεοδομία πέρα από το μαζικό φαινόμενο σταδιακής ενοποίησης όλων των υπάρχοντων χώρων; Μια ενοποίηση με την έννοια ότι όλα πρέπει πλέον να ταυτίζονται με τον εαυτό τους, θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο την ακίνητη μονοτονία της σημερινής ζωής. Είναι τυχαίο το γεγονός οτι ό,τι καινούριο εμφανίζεται στους δρόμους και τις γωνίες αυτής της πόλης θυμίζει φτυστά κάτι που έχουμε ήδη δεί, και μάλιστα στην προηγούμενη γωνία, στον ίδιο εκείνο δρόμο; Όλες αυτές οι άμορφες μάζες αστικών απορριμμάτων δεν υπαινίσσονται διαρκώς ότι είναι το αποτέλεσμα μιας και μοναδικής δημιουργικής πηγής; Ε λοιπόν τσου! Το φαινόμενο δεν οφείλεται στο παραληρηματικό σχέδιο ενός και μοναδικού αρχιτέκτονα/πολεοδόμου, ούτε και στην καταθλιπτική ομοιογένεια των αρχιτεκτονικών σπουδών. Η ομοιομορφία του μοντέρνου τοπίου έγκειται στην φτώχια της μοντέρνας ζωής που δεν βλέπει τίποτα πέρα από την μύτη της, και τυχαίνει η μύτη της να είναι ένα complex εμπορευμάτων, χρήματος, έλλειψης επικοινωνίας και κατάργησης του ανθρώπινου στοιχείου με στόχο την αντικατάσταση του από τον φραγμό, την σύνεση των συναισθημάτων και την αφαίρεση. Είναι δυνατόν όλα τα μπάρ, όλα τα καφέ, όλες οι πλατείες, οι δρόμοι και τα κτίρια (όλοι οι δημοσιοι χώροι δηλ.) να είναι ίδια; Ταυτόχρονα, η υπεράσπιση μιας διαφορετικότητας στο τοπίο χρίζεται αυτομάτως γραφική, ενώ δεν είναι καθόλου γραφικό να γεμίζεις την πόλη με σωρούς πανομοιότυπα στέκια και ανθρώπους.

Η όποια αυτονομία και ποιότητα υπήρχε σε κάποιον χώρο, με την στενή έννοια ότι δεν έβαζε σαν κυρίαρχο στοιχείο αναπαραγωγής την αύξηση κέρδους, σπάει από τον αφηρημένο χώρο της αγοράς. Πλέον, η ανθρώπινη κυκλοφορία υποβιβάζεται στην τρομακτική ευχαρίστηση που αντλείται όταν επισκέπτεσαι εκείνο που έγινε κοινότοπο. Η οικονομική διευθέτηση της σύχνασης σε διάφορους χώρους αποτελει ήδη απο μόνη της εγγύηση της ισοδυναμίας τους. Ο ίδιος εκσυγχρονισμός που αφαίρεσε τον χρόνο απο το ταξίδι, του αφαίρεσε επίσης και την πραγματικότητα του χώρου. [...]

Όλα αυτά θυμηθήκαμε όταν κλέψαμε μια πρόσκληση για ένα λεγόμενο design walk, μια περιήγηση στο (πρώην) ψυρρή μέσα από διάφορους multi-χώρους διαφόρων καλλιτεχνών και ανθρώπων της τέχνης (μπλιάχ), οι οποίοι θελησαν κατα αυτό τον τρόπο να δημοσιοποιήσουν κάτι το οποίο είναι ήδη γνωστό: την μετατροπή της παλιάς γειτονιάς του ψυρρή σε άντρο καλλιτεχνικής δημιουργίας (sic) και βαρεμάρας, και νυχτερινό συελοδοχείο κάθε ταλαίπωρου/ης και υπνωτισμένου/ης νεαρού/ης (και μη) που βρίσκει στο ομογενοποιημένο τοπίο κάτι απο το φρικτό εαυτό του/της: την ίδια εικόνα που βλέπει στην τηλεόραση, την οποία και θα καταναλώσει εξίσου αφηρημένα.


Ανακοίνωση



Απορούμε: πού είναι ο Rosman, o Κουρμπέ, ο Ντελαί, ο Regamey κ.ο.κ. του σήμερα; Γιατί κανείς δεν προσφέρεται να μας ζωγραφίσει;
(άλλη μια απόδειξη του θανάτου της τέχνης)

ζώνη εγγύτερης ανάπτυξης

Το είδος της υποστήριξης που παρέχουν οι ενήλικες 
και που επιτρέπει στα παιδιά να επιτύχουν με βοήθεια 
πράξεις που αργότερα θα μάθουν να επιτυγχάνουν μόνα τους.
                  Κοινωνιολογία της Παιδαγωγικής, σελ. 349                     


Έχουμε ένα ζώο που δεν ξέρει πότε να σταματήσει


 «Ακόμα και ένα με δύο φλιτζάνια καφέ την ημέρα υπάρχει περίπτωση να επηρεάζουν τα αναπτυσσόμενα έμβρυα, δείχνει προκαταρκτική μελέτη σε πειραματόζωα. Θηλυκοί αρουραίοι που εκτέθηκαν σε μικρές δόσεις γέννησαν υπερδραστήριους απογόνους με λιγότερες αναστολές.

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων, στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, πρέπει να επιβεβαιωθούν με περαιτέρω μελέτες και είναι απίθανο να οδηγήσουν σε αναθεώρηση της σύστασης που δίνουν σήμερα οι γυναικολόγοι στις εγκύους, να μην πίνουν πάνω από δύο φλιτζάνια καφέ την ημέρα.

Όμως ο Τζόζεφ Νούνεζ, επικεφαλής της τελευταίας έρευνας, συνέστησε στην έγκυο γυναίκα του να απέχει εντελώς από τον καφέ, αναφέρει το Nature.com. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων παρουσιάστηκαν στις 16 Οκτωβρίου στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Νευροεπιστημών στην Ατλάντα.

Η ομάδα του Νούνεζ εξέτασε αρουραίους των οποίων οι μητέρες κατανάλωναν κάθε μέρα μια δόση καφεΐνης ισοδύναμη με ένα ή δύο φλιντζάνια στον άνθρωπο. Παρατηρήθηκαν επιδράσεις στον ιππόκαμπο, μια περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται μεταξύ άλλων με τη μνήμη και τη μάθηση.

Για παράδειγμα, τα κύτταρα του ιππόκαμπου απορροφούσαν λιγότερο γλουταμινικό, ένα μόριο που αυξάνει τη δραστηριότητα των νευρώνων. Και το γλουταμινικό που τελικά εισερχόταν στα κύτταρα τα ενεργοποιούσε ταχύτερα από ό,τι κανονικά.

Οι νεαροί αρουραίοι εξετάστηκαν στη συνέχεια με συμπεριφορικά τεστ. Αν και δεν έδειχναν να πάσχουν από νοητικές διαταραχές, ήταν πιο δραστήριοι και είχαν λιγότερες αναστολές από αρουραίους που δεν είχαν εκτεθεί ποτέ σε καφεΐνη.

Για παράδειγμα, όταν οι ερευνητές τοποθετούσαν μη εκτεθειμένους αρουραίους σε ένα στενό, σκοτεινό χώρο με μια μικρή τρύπα, τα ζώα έβγαιναν έπειτα από τέσσερα λεπτά, κατά μέσο όρο. Τα εκτεθειμένα πειραματόζωα, αντίθετα, έβγαιναν από την τρύπα έπειτα από 25 δευτερόλεπτα.

Γενικά, τα πειραματόζωα που είχαν εκτεθεί στην καφεΐνη είχαν εντονότερη τάση να εξερευνούν ανοιχτούς χώρους και περνούσαν περισσότερο χρόνο συντροφιά με άλλους αρουραίους.

«Έχουμε ένα ζώο που δεν ξέρει πότε να σταματήσει» σχολιάζει ο Νούνεζ. Η ομάδα του τώρα συνεχίζει με πιο λεπτομερείς έρευνες.»
                                                                                    Associated Press, 18.10.06

προλεγόμενα σε κάθε μελλοντική διαδήλωση

Η συζήτηση που κανονικά προσδιορίζει μια κοινή δράση ανάμεσα σε ανεξάρτητες ομάδες δεν είναι δυνατόν να έχει εφαρμογή στην περίπτωση μιας εμφανούς ανομοιογένειας.
Οι ξέμπαρκοι ήταν πάλι οι καλύτεροι.


                και μια συμβουλή:

Γιατί αργήσαμε;


Ι.
Ορισμένοι θα νομίζουν ότι χαθήκαμε μέσα στα πάθη μας. Άλλοι ότι υποκύψαμε στην ζοφερή καθημερινότητα -ότι η περιπέτεια πέθανε. Οι περισσότεροι ότι το cognord ήταν ένα πυροτέχνημα. Η αλήθεια βρίσκεται σε ίση απόσταση από όλες αυτές τις ανοησίες, και δεν θα επικαλεστούμε καν μάρτυρες.
ΙΙ.
Επειδή κάποιοι γράφουν σε μια κόλλα χαρτί με την ίδια ταχύτητα που θα τύλιγαν μέσα της ένα σουβλάκι, θα κρατήσουμε για τον εαυτό μας ασφαλή απόσταση από την δικτατορία της άμεσης ικανοποίησης, την εμμονή του να τοποθετείσαι πάνω στην κάθε μαλακία που συμβαίνει (με αποτέλεσμα να ασχολείσαι μόνο με τις μαλακίες που συμβαίνουν) και την βιασύνη που συνοδεύει την δημοκρατική γραφή η οποία μετατρέπει τους πάντες ομοιόμορφα σε ακροατές.
ΙΙΙ.
Άσε δε που δεν είμαστε σούπερ στάρ για να επανερχόμαστε κυκλικά, σαν άκαμπτη σταθερά.
ΙV.
Οι άδειες μποτίλιες, και οι κενές γνωριμίες που οδηγούν σε συρρίκνωση των αισθητικών υλικών, δεν μας οδήγησαν στο cognord no.2. Και λοιπόν;
V.
Αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σου φίλε αναγνώστη είναι η μακάρια αίσθηση της αναμονής που μας συνοδεύει την στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, στο τραπέζι ενός καφενείου, και που καθιστά την αργοπορία υπέρτατη πολυτέλεια.
VΙ.
Αν όμως, φίλτατε, παραμένεις δέσμιος του πολιτισμού που αφαιρεί το νόημα από κάθε λέξη, προς τι οι ενστάσεις μας; Δεν θα γίνουμε πιστευτοί.

Μέρα με την μέρα μεγαλώνει


Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τον μοντέρνο κόσμο σαν μια συνθήκη απόγνωσης, με μικρά διαστήματα ανάπαυσης. Ο ψυχαναγκασμός της υπομονής απέναντι σε όλα (ο ορισμός της απόγνωσης δηλαδή) μοιάζει ολοένα και περισσότερο να ορίζει τα βήματα μας. Πως να μιλήσει κανείς για την απελευθέρωση εγκλωβισμένων επιθυμιών όταν είμαστε συνεχώς αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε με όρους υπομονής, συγκράτησης του μίσους, σύνεσης...; Το ντελίριο μας, και η ελεύθερη ανάπτυξη του, συναντά το τείχος μιας εξουσίας που αρέσκεται να μας απαρνείται σε κάθε βήμα. Σε δαίδαλους δικονομικής ανοησίας νηπιακού επιπέδου (ο ορισμός του Δικαίου), οι ζωές μας και των ανθρώπων μας κατακερματίζονται, κατηγοριοποιούνται, διαλύονται. Και πάνω από όλα, αναγκάζονται να πάρουν χαρακτήρα διαφορετικό από αυτόν για τον οποίο παλεύουμε τόσο καιρό, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σε κατηγορίες τόσο ξένες όπως η αθωότητα και η ενοχή.

Η υπεράσπιση της φράσης ότι δεν υπάρχουν αθώοι σήμερα αντιδιαστέλλεται με το να θεωρούμαστε όλοι ένοχοι, αλλά μια άβυσσος χωρίζει την πρώτη θέση από την δεύτερη πραγματικότητα. Η έλλειψη αθωότητας αφορά στην συνειδητή άρνηση του τί θεωρείται καλό, ηθικό και νόμιμο από έναν κόσμο που συνέχεια μας φτύνει και τον φτύνουμε. Το ότι ξαφνικά βρισκόμαστε ένοχοι για τα πάντα αφορά στην βίαιη επαναφορά στο υπάρχον από το οποίο ο τρόπος ζωής μας αποδράει σε κάθε ευκαιρία. Και πέρα από την απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ του κόσμου της δικαιοσύνης τους και του δικού μας, η επαναφορά αυτή έρχεται μαζί με μια σειρά από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις τις οποίες παλεύουμε να ξεφτιλίσουμε. Δικηγόροι, απολογίες, πολιτική, πιέσεις. Η εύθραυστη ισορροπία που κρατάμε με έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζουμε θρυμματίζεται σε χίλια κομμάτια από την ατελείωτη επαφή με πρόσωπα και καταστάσεις που απλά μισούμε. Οι δικαστικές περιπέτειες επαναφέρουν την τάξη και τα χαρακτηριστικά μιας ζωής που έχουμε ήδη απαρνηθεί: οικογένεια σαν ασφυξία, χρήματα πεταμένα, πάρε-δώσε με ανθρωπόμορφα κτήνη, χρόνος ανεπανόρθωτα χαμένος. Και όλα αυτά με τους δικούς τους όρους.

Σίγουρα μια στιγμή αδυναμίας σε τέτοιες συνθήκες έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος, αλλά ακόμα και η ενδεχόμενη ή αποδεδειγμένη αδυναμία κάποιων από εμάς δεν εξηγεί από μόνη της την κατάντια.

Μπορούμε να διατηρήσουμε μια περιπετειώδη διάθεση απέναντι στον βούρκο της καταστολής; Εκεί βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα. Η αντίληψη μιας δύσκολης κατάστασης σαν μια δοκιμασία από την οποία οφείλουμε (πρώτα από όλα για τον εαυτό μας) να βγαίνουμε αλώβητοι και δυνατοι. Να μην αφήνουμε την αηδία τους να μας σημαδεύει ανεξίτηλα, όποιο μέγεθος και αν έχει. Και παράλληλα να δημιουργούμε ανθρώπινες συνθήκες για το μίσος μας, το οποίο, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει...



(για την σ. και όχι μόνο)
τα αυτοκίνητα, οι βόμβες και ο κινηματογράφος συγκρατούν το όλον