βρε δε γαμιέστε
[...] Τι είναι μοντέρνα πολεοδομία πέρα από το μαζικό φαινόμενο σταδιακής ενοποίησης όλων των υπάρχοντων χώρων; Μια ενοποίηση με την έννοια ότι όλα πρέπει πλέον να ταυτίζονται με τον εαυτό τους, θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο την ακίνητη μονοτονία της σημερινής ζωής. Είναι τυχαίο το γεγονός οτι ό,τι καινούριο εμφανίζεται στους δρόμους και τις γωνίες αυτής της πόλης θυμίζει φτυστά κάτι που έχουμε ήδη δεί, και μάλιστα στην προηγούμενη γωνία, στον ίδιο εκείνο δρόμο; Όλες αυτές οι άμορφες μάζες αστικών απορριμμάτων δεν υπαινίσσονται διαρκώς ότι είναι το αποτέλεσμα μιας και μοναδικής δημιουργικής πηγής; Ε λοιπόν τσου! Το φαινόμενο δεν οφείλεται στο παραληρηματικό σχέδιο ενός και μοναδικού αρχιτέκτονα/πολεοδόμου, ούτε και στην καταθλιπτική ομοιογένεια των αρχιτεκτονικών σπουδών. Η ομοιομορφία του μοντέρνου τοπίου έγκειται στην φτώχια της μοντέρνας ζωής που δεν βλέπει τίποτα πέρα από την μύτη της, και τυχαίνει η μύτη της να είναι ένα complex εμπορευμάτων, χρήματος, έλλειψης επικοινωνίας και κατάργησης του ανθρώπινου στοιχείου με στόχο την αντικατάσταση του από τον φραγμό, την σύνεση των συναισθημάτων και την αφαίρεση. Είναι δυνατόν όλα τα μπάρ, όλα τα καφέ, όλες οι πλατείες, οι δρόμοι και τα κτίρια (όλοι οι δημοσιοι χώροι δηλ.) να είναι ίδια; Ταυτόχρονα, η υπεράσπιση μιας διαφορετικότητας στο τοπίο χρίζεται αυτομάτως γραφική, ενώ δεν είναι καθόλου γραφικό να γεμίζεις την πόλη με σωρούς πανομοιότυπα στέκια και ανθρώπους. Η όποια αυτονομία και ποιότητα υπήρχε σε κάποιον χώρο, με την στενή έννοια ότι δεν έβαζε σαν κυρίαρχο στοιχείο αναπαραγωγής την αύξηση κέρδους, σπάει από τον αφηρημένο χώρο της αγοράς. Πλέον, η ανθρώπινη κυκλοφορία υποβιβάζεται στην τρομακτική ευχαρίστηση που αντλείται όταν επισκέπτεσαι εκείνο που έγινε κοινότοπο. Η οικονομική διευθέτηση της σύχνασης σε διάφορους χώρους αποτελει ήδη απο μόνη της εγγύηση της ισοδυναμίας τους. Ο ίδιος εκσυγχρονισμός που αφαίρεσε τον χρόνο απο το ταξίδι, του αφαίρεσε επίσης και την πραγματικότητα του χώρου. [...]
Όλα αυτά θυμηθήκαμε όταν κλέψαμε μια πρόσκληση για ένα λεγόμενο design walk, μια περιήγηση στο (πρώην) ψυρρή μέσα από διάφορους multi-χώρους διαφόρων καλλιτεχνών και ανθρώπων της τέχνης (μπλιάχ), οι οποίοι θελησαν κατα αυτό τον τρόπο να δημοσιοποιήσουν κάτι το οποίο είναι ήδη γνωστό: την μετατροπή της παλιάς γειτονιάς του ψυρρή σε άντρο καλλιτεχνικής δημιουργίας (sic) και βαρεμάρας, και νυχτερινό συελοδοχείο κάθε ταλαίπωρου/ης και υπνωτισμένου/ης νεαρού/ης (και μη) που βρίσκει στο ομογενοποιημένο τοπίο κάτι απο το φρικτό εαυτό του/της: την ίδια εικόνα που βλέπει στην τηλεόραση, την οποία και θα καταναλώσει εξίσου αφηρημένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου