23 Οκτ 2011

Ποιός ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου;



Αν στην Ελλάδα συγκεντρώνονται αυτήν την στιγμή όλες οι κοινωνικές αντιφάσεις της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, η συμμαχία μεταξύ του αστικού και του γραφειοκρατικού ολοκληρωτισμού είναι ένα αναμενόμενο στάδιο. Εφόσον η πολιτική διαχείριση της κρίσης έχει αποφέρει μέχρι στιγμής μια συνεχιζόμενη αμφισβήτηση και απο-νομιμοποίηση της πολιτικής, που κινδυνεύει να εξωθήσει όσους έχουν συνείδηση της συστηματικής υποτίμησης της ζωής τους σε ανατρεπτικούς δρόμους, η οργάνωση της αντεπανάστασης αποκτά νέα βαρύτητα. Η στάση του ΚΚΕ κατά την διάρκεια της 48ωρης απεργίας του Οκτώβρη (σαν πρόβα την Τετάρτη, και σαν πρεμιέρα την Πέμπτη) ήταν ακριβώς να αποδείξει τόσο στο κοινοβουλευτικό συρφετό, όσο και στον κόσμο που διαδήλωνε, ότι έχει ακόμα την δυνατότητα να καταστέλλει αποτελεσματικά, όχι μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας, αλλά και στο επίπεδο του δρόμου.

Είναι πλέον αστείο να μιλάει κανείς για περιφρούρηση της πορείας απο το ΠΑΜΕ, ακόμα και αν δεν ήταν μπροστά για να θαυμάσει από κοντά την καφρίλα των σταλινικών. Τα ψέμματα του ΚΚΕ είναι τόσο αυτο-αναφορικά που προσπερνάνε με αξιοθαύμαστη αδιαφορία την ξεδιάντροπη αντίθεση με κάθε αλήθεια και πραγματικότητα. Αλλά τα λάθη τους είναι τόσο χονδροειδή όσο και τα μέσα που χρησιμοποιούν. Στην βιασύνη τους να διαχειριστούν τα αποτελέσματα της πολιτικής επιλογής τους να περιφρουρήσουν την βουλή, δεν πρόλαβαν ούτε καν να συνεννοηθούν σωστά με τους επίσημους εκπροσώπους του θεάματος,  ώστε να υπάρξει μια σύμπνοια στην εκ των υστέρων κατασκευή των γεγονότων. Έτσι, παρακολουθούσαμε έξαλλα και πανικόβλητα τα διάφορα φερέφωνα του ΚΚΕ στα δελτία ειδήσεων να προσπαθούν να αποτρέψουν τους διάφορους πρετεντέρηδες και λοιπούς υπαλλήλους από το να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για το ΚΚΕ και τον ρόλο του στην περιφρούρηση της βουλής (και όχι της πορείας).

Υπό άλλες συνθήκες, και ίσως σε κάποια άλλη εποχή, που ο μηχανισμός της σταλινικής γραφειοκρατίας ήταν ακόμα σε πολύ καλύτερη φόρμα, στόχος τους θα ήταν λιγότερο το να γίνουν πιστευτοί, όσο το να είναι η μοναδική άποψη που κυκλοφορεί επίσημα. Αλλά ο αυτοματισμός αυτός είναι, δυστυχώς για τον Περισσό, στην ίδια κατάσταση αποσύνθεσης που είναι και το πτώμα του Στάλιν. Ο φανατισμός τους όμως δεν τους επιτρέπει να αναγνωρίσουν αυτήν την αποσύνθεση. Έχοντας  την εντύπωση πως ο κόσμος στον οποίο απευθύνονται έχει τα χαρακτηριστικά των μελών του κόμματος (είναι δηλαδή αποβλακωμένοι, ηλίθιοι και καχύποπτοι με κάθε τι που δεν έχει την σφραγίδα του κόμματος), καταλήγουν σε ένα βαθμό παραποίησης που θα έκανε ακόμα και τους εκπαιδευτές της KGB να τραβάνε τα βυζιά τους. Η απόγνωση τους δεν μπόρεσε να κρυφτεί έντεχνα, και ακόμα και η Παπαρήγα μιλούσε στα κανάλια με ένα άγχος που μόνο μια πρωτοετής φοιτήτρια που την εξετάζουν αδιάβαστη θα είχε.

Πως ξεδιπλώθηκε αυτή η παραποίηση; Το ΚΚΕ αποφάσισε να αντικαταστήσει την αστυνομία κατά την διάρκεια της πορείας, συνεργάστηκε επίσημα μαζί της, παρέδωσε κόσμο που ξυλοκόπησε στους μπάτσους, επιτέθηκε μαζί με τα ΜΑΤ στον κόσμο της διαδήλωσης, και βγήκε στο τέλος με ένα θράσος που μόνο σταλινικοί έχουν αποδείξει ότι κατέχουν, και υποστήριξε ότι όσοι επιτέθηκαν στις ορδές τους ήταν -τι άλλο- αστυνομικοί. 'Ενα κόμμα που έχει αποδείξει ιστορικά ότι έχει την καλύτερη σχέση με τον κρατικό μηχανισμό (ακόμα και όταν δεν τον ελέγχει), νιώθει σαν ψάρι μέσα στο νερό όταν κατασκευάζει ψέμματα. Την σκυτάλη της παραποίησης αυτής ανέλαβε ο Ριζοσπάστης, ο οποίος με μια σειρά φωτογραφίες (που μόνο αν είσαι λοβοτομημένος σε πείθουν για οτιδήποτε) βάλθηκε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εστιάζοντας στις πιο απλές και ασήμαντες λεπτομέρειες, προσπάθησε να αποτρέψει την εξέταση της θεμελιώδους πραγματικότητας: ότι δεν υπάρχει κάτι πιο λογικό απο το να βλέπεις κόσμο που έχει επιλέξει να αντισταθεί να βρίζει και να επιτίθεται στους σταλινικούς. Και αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο το οποίο χάλασε το σχετικά έτοιμο παραμύθι. Οι εκατοντάδες του κόσμου που δεν υπέκυψαν στις οργανωμένες και εξοπλισμένες ορδές των σταλινικών, και απάντησαν με τέτοιο τρόπο στις επιθέσεις που ανάγκασαν τελικά τους μπάτσους να παρέμβουν για να εξισορροπήσουν την κατάσταση.

Τα μέσα που χρησιμοποίησε το πλήθος για να απαντήσει στον κατασταλτικό μηχανισμό των ΚΝΑΤ μπορεί να μην βρίσκουν σύμφωνους όσους συμμετείχαν στην σύγκρουση, αλλά ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πως το να ανοίγεις κεφάλια με καδρόνια και πέτρες ή το να πετάς κόσμο από την οροφή του Τερκενλή στο κενό είναι περισσότερο δικαιολογήσιμες σαν επιλογές. Όσο και αν θέλουν κάποιοι να υποστηρίξουν το αντίθετο, ο κόσμος που αντιστάθηκε και επιτέθηκε στους σταλινικούς ήταν ο κόσμος της πορείας, ένα πλήθος χωρίς συνοχή. Δεν ήταν ένας κομματικός μηχανισμός που έχει την ευθύνη για την πολιτική επιλογή των κινήσεων του. Και αν πονάει κάτι το ΚΚΕ περισότερο από όλα, είναι το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δεν κατάφερε να επιβληθεί στον δρόμο.

Η αισθητική απέχθεια του ΚΚΕ προς κάθε αλήθεια ξεπέρασε τα όρια της όμως με τον θάνατου του άτυχου οικοδόμου. Ένα κόμμα που έχει συνηθίσει να περιφρονεί τα ίδια του τα μέλη πάνω από οποιονδήποτε άλλο, έδειξε περίτρανα μέχρι που φτάνει η πολιτική του αλητεία. Ο θάνατος του οικοδόμου από τα δακρυγόνα των μπάτσων ήταν ένα γεγονός που μπορούσε να χαλάσει την σούπα της επίσημης ιστορίας που ξεφούρνιζε το κόμμα. Ο παραλογισμός όμως έφτασε στο απόλυτο κρεσέντο: δεν ήταν η αστυνομία που σκότωσε τον διαδηλωτή, αλλά οι επιθέσεις των κουκουλοφόρων, οι οποίες όμως (διαλαλεί το κόμμα) ήταν καθοδηγούμενες από την αστυνομία. Μια λογική που κάνει κύκλο, χωρίς βέβαια να εφάπτεται η αρχή με το τέλος γιατί απλά καταρρέει. Και έτσι απλά, με το βλέμμα στραμμένο εχθρικά προς το πλήθος, ο θάνατος ενός ανθρώπου σε μια διαδήλωση γίνεται ακόμα ένα σκαλοπάτι για να εντοιχιστεί βαθιά η νομιμότητα και η υπεράσπιση ενός συστήματος του οποίου οι υπήκοοι χωρίζονται ολοένα και περισσότερο σε δύο στρατόπεδα, το ένα εκ των οποίων επιθυμεί την καταστροφή του.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο σύντροφε. Στα αλήθεια μπράβο. Δυστυχώς ζούμε την την σταλινική προπαγάνδα πλέον σαν κωμωδία...

Και ως γνωστόν οι πολύ καλές κωμωδίες φλερτάρουν έντονα με την τραγωδία.

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλό κείμενο σύντροφε...

μπράβο και πάλι μπράβο. τέτοιες στιγμές διαύγειας χρειάζονται μέσα στην σταλινική θολούρα.

ειδικά ο κύκλος επιχειρημάτων που καταρρέει φανερώνει την ηλιθιότητα τους αλλά και την επιθυμία τους να ελέγξουν το πλήθος ηλιθιών με΄σα στις γραμμές τους...

Ανώνυμος είπε...

Με κανένα "σταλινικό" της βάσης έχεις μιλήσει; Το έφαγαν το παραμύθι ή όχι;

cognord είπε...

Ακόμα και αν αρχίσουν μαζικές αποχωρήσεις/διαγραφές, θα είμαστε οι τελευταίοι που θα το μάθουμε. Παρόλα αυτά, δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό αυτή τη στιγμή. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά τα μέλη του ΚΚΕ έχουν καταπιεί και υποστεί πράγματα πολύ χειρότερα από αυτά που συνέβησαν την Πέμπτη, και δεν πτοήθηκαν. Ο μηχανισμός του ΚΚΕ είναι τέτοιος που καταστάσεις σαν αυτές που εκτιλύχθηκαν στην Πέμπτη μάλλον συσπειρώνουν τον κόσμο του παρά το αντίθετο. Εδώ βλέπουμε την αριστερά (από ανταρσύα μέχρι σύριζα) να υιοθετεί τις χοντρο-μαλακίες του ΚΚΕ, λες τα μέλη του να κάνουν την διαφορά;

τα αυτοκίνητα, οι βόμβες και ο κινηματογράφος συγκρατούν το όλον