αν περπατάς χαμένος
μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου
και νιώθεις πως χάνεται η βαρύτητα
και ούτε η ίδια σου η άρνηση δεν μπορεί να σε συνεφέρει
μην παριστάνεις τον μάγκα
εκεί κάτω υπάρχουν κάτι κορίτσια
που θα σε κάνουν κομμάτια...
μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου
και νιώθεις πως χάνεται η βαρύτητα
και ούτε η ίδια σου η άρνηση δεν μπορεί να σε συνεφέρει
μην παριστάνεις τον μάγκα
εκεί κάτω υπάρχουν κάτι κορίτσια
που θα σε κάνουν κομμάτια...
Πρόσφατη ενασχόληση: βόλτα στα διάφορα blogs. Τσουπ, από το ένα στο δεύτερο, από εκεί ένα τρίτο και σίγουρα στο πέμπτο έχεις ξεχάσει από που ήρθες. Και συνεχίζεις. Μοναδικό εμπόδιο: τα δικά σου όρια. Ένα ακόμα δίκτυο σε ένα δικτυωμένο κόσμο. Κουκουλωμένος κάτω από ένα παμφάγο πάπλωμα, με την αλαζονεία του αρρώστου, ένας πυρετός κάνει τα βήματα κλικς και ανοίγουν σε παράλληλα παράθυρα ένα σωρό κόσμοι...Ένα σωρό; Μπα, μην τρελαίνεσαι. Ότι υπάρχει έξω υπάρχει και εδώ.
Η πιο πρόσφατη μόδα στην αθήνα είναι η κατάθλιψη. Έτσι είναι. Μια απαισιοδοξία παντού, που μόνο αυτή η εποχή μπορεί να γεννήσει. Μια παρακμή με ψήγματα ομορφιάς (μα καλά, πάντα έτσι δεν ήταν;). "Είμαστε σε ένα καμπαρέ", είπε μια φίλη, "λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου."
Τα blogs, πιστά στην αναπαραγωγή της καθημερινής μας βαρεμάρας χωρίς προσχήματα, αντανακλούν την συνθήκη αυτή. Κάποια ξεφεύγουν λίγο, αν όχι από περιεχόμενο, τουλάχιστον σε στυλ. Όπως και να έχει, μπορεί να διαβάζεις για κάτι μίζερο, αλλά άλλη αίσθηση έχει το καλογραμμένο μίζερο.
Η θεματολογία μεγάλη όσο και κοινότοπη. Αβεβαιότητα για το μέλλον, αγωνία για το παρόν. Για τους ανθρώπους γύρω σου, τους κοντινούς, τους μακρινούς, τα κατοικίδια σου. Στοχασμοί πάνω στην μετανάστευση, αναστοχασμοί από ήδη μετανάστες. Ενοχικά σχόλια, χαζο-χαρούμενες πλακίτσες, παγωμένο χιουμοράκι. Κάπου-κάπου, στα πιο πολιτικοποιημένα blogs, ειλικρινείς απορίες: "μα γιατί δεν απεργούμε όλοι μαζί;" (που να σου εξηγώ...)
Οι καταστάσεις που περιγράφονται αγγίζουν λόγω εγγύτητας. Αν όχι άμεσης, τότε έμμεσης. Τι μέλει γενέσθαι, αναρωτιόμαστε φωναχτά. Σιγά σιγά αποκτάμε την ιδιότητα του ηδονοβλεψία: ξέρεις, όχι αυτουνού που παρακολουθεί μια ερωτική συνύπαρξη για να την βρεί, του άλλου, του χειρότερου. Εκείνου που ο φροϋντ αποκάλεσε χαιρέκακο. Να την βρίσκεις, δηλαδή, παρακολουθώντας την μιζέρια των άλλων. Δεν είναι ακριβώς πως την βρίσκεις, βέβαια, είναι περισσότερο πως έτσι ανομολόγητα, προτιμάς να διαβάζεις ιστορίες κατάπτωσης και όχι ευτυχίας. Σε τραβάνε. Λίγο όπως προτιμάς τα θρίλερ από τις χαζο-κομεντί. Καποιες φορές. Ειδικά τώρα όμως, που αυτές οι ιστορίες είναι τόσο κοντά στις δικές σου. Αυτή πήρε απόφαση να φύγει. Αυτός δεν ξέρει τι να γράψει, όταν επικρατούν τέτοιες καταστάσεις γύρω του. Εκείνη πιο πέρα έμεινε άνεργη και ξαφνικά άστεγη. Κλικ, κλικ, κλικ, παράθυρο και πακέτο. Εσώψυχα, εξώψυχα, ενδόμυχα, kuchen ψυχοθεραπεία σε προσιτές τιμές. Η εξάπλωση έχει να κάνει με την εγγύτητα, το είπαμε αυτό. Και δυστυχώς είναι αλήθεια.
Ποιός μπορεί να πει σήμερα πως δεν χρωστάει, τόσο ώστε το άγχος του αν θα καταφέρεις ποτέ να ξεπληρώσεις να μετατρέπεται σε μόνιμο; Ποιά μπορεί να πει πως δεν έχει σκεφτεί σοβαρά να φύγει για το εξωτερικό; Ποιός μπορεί να πει πως έχει σταθερή δουλειά; Πως την βγάζει τώρα, αλλά θα την βγάζει και αργότερα; Ποιά μπορεί να εγγυηθεί ότι οι δικοί της δεν θα πεινάσουν στο μέλλον; Ποιός δεν έχει νιώσει πως αυτή η μαλακία δεν λέει να τελειώσει;
Τι λείπει από όλα αυτά; Το ότι είναι αληθινά δεν τα κάνει, στην τελική, πλήρη. Τι λείπει λοιπόν;
Αυτό που έλειπε πάντα, θα έλεγαν κάποιοι. Αυτό που λείπει από την ίδια την ζωή που δεν ζει, που χρειάζεται μερικές φορές μεγεθυντικό φακό για να το προσεξεις, που για να μην περνάει στα ψιλά θέλει προσπάθεια. Και έλεος, δεν περνάνε στα ψιλα λόγω ΜΜΕ, είπαμε τώρα την πληροφόρηση την φτιάχνουμε εμείς, έτσι δεν είναι;
Λείπει, ας πούμε, μια ιστορία για μια πραγματικά ωραία βόλτα μιας βροχερής μέρας. Λείπει μια επανάληψη της τρελής φάσης που έκαναν κάποια κομάντα στην βέροια ένα βράδυ, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε όσους το είχε κόψει η ΔΕΗ. Με οδηγίες σαφείς για το πως θα το κάνουμε και εμείς εδώ. Λείπει μια καθημερινή ιστορία τρέλας (ατομικής ή συλλογικής) για έμπρακτη αρνήση πληρωμών της κάθε μαλακίας που σκαρφίζονται με γεωμετρική ταχύτητα πλέον οι υπάλληλοι του κράτους. Ένα μικρό σε βεληνεκές αλλά μεγαλοπρεπές σε έκταση κωλοδάχτυλο. "Βρε δε πα να γαμηθείτε.."
Προτιμάμε την μιζέρια. Πάντα την προτιμούσαμε νομίζω. Είναι πιο εύκολη, έχει στυλ. Και βυθιζόμαστε κάθε μέρα σε ένα schadenfreude χωρίς τέλος. Μάλλον επειδή νομίζουμε πως όταν τελικά θα φτάσει και η ώρα μας, θα είμαστε προετοιμασμένοι.
Η πιο πρόσφατη μόδα στην αθήνα είναι η κατάθλιψη. Έτσι είναι. Μια απαισιοδοξία παντού, που μόνο αυτή η εποχή μπορεί να γεννήσει. Μια παρακμή με ψήγματα ομορφιάς (μα καλά, πάντα έτσι δεν ήταν;). "Είμαστε σε ένα καμπαρέ", είπε μια φίλη, "λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου."
Τα blogs, πιστά στην αναπαραγωγή της καθημερινής μας βαρεμάρας χωρίς προσχήματα, αντανακλούν την συνθήκη αυτή. Κάποια ξεφεύγουν λίγο, αν όχι από περιεχόμενο, τουλάχιστον σε στυλ. Όπως και να έχει, μπορεί να διαβάζεις για κάτι μίζερο, αλλά άλλη αίσθηση έχει το καλογραμμένο μίζερο.
Η θεματολογία μεγάλη όσο και κοινότοπη. Αβεβαιότητα για το μέλλον, αγωνία για το παρόν. Για τους ανθρώπους γύρω σου, τους κοντινούς, τους μακρινούς, τα κατοικίδια σου. Στοχασμοί πάνω στην μετανάστευση, αναστοχασμοί από ήδη μετανάστες. Ενοχικά σχόλια, χαζο-χαρούμενες πλακίτσες, παγωμένο χιουμοράκι. Κάπου-κάπου, στα πιο πολιτικοποιημένα blogs, ειλικρινείς απορίες: "μα γιατί δεν απεργούμε όλοι μαζί;" (που να σου εξηγώ...)
Οι καταστάσεις που περιγράφονται αγγίζουν λόγω εγγύτητας. Αν όχι άμεσης, τότε έμμεσης. Τι μέλει γενέσθαι, αναρωτιόμαστε φωναχτά. Σιγά σιγά αποκτάμε την ιδιότητα του ηδονοβλεψία: ξέρεις, όχι αυτουνού που παρακολουθεί μια ερωτική συνύπαρξη για να την βρεί, του άλλου, του χειρότερου. Εκείνου που ο φροϋντ αποκάλεσε χαιρέκακο. Να την βρίσκεις, δηλαδή, παρακολουθώντας την μιζέρια των άλλων. Δεν είναι ακριβώς πως την βρίσκεις, βέβαια, είναι περισσότερο πως έτσι ανομολόγητα, προτιμάς να διαβάζεις ιστορίες κατάπτωσης και όχι ευτυχίας. Σε τραβάνε. Λίγο όπως προτιμάς τα θρίλερ από τις χαζο-κομεντί. Καποιες φορές. Ειδικά τώρα όμως, που αυτές οι ιστορίες είναι τόσο κοντά στις δικές σου. Αυτή πήρε απόφαση να φύγει. Αυτός δεν ξέρει τι να γράψει, όταν επικρατούν τέτοιες καταστάσεις γύρω του. Εκείνη πιο πέρα έμεινε άνεργη και ξαφνικά άστεγη. Κλικ, κλικ, κλικ, παράθυρο και πακέτο. Εσώψυχα, εξώψυχα, ενδόμυχα, kuchen ψυχοθεραπεία σε προσιτές τιμές. Η εξάπλωση έχει να κάνει με την εγγύτητα, το είπαμε αυτό. Και δυστυχώς είναι αλήθεια.
Ποιός μπορεί να πει σήμερα πως δεν χρωστάει, τόσο ώστε το άγχος του αν θα καταφέρεις ποτέ να ξεπληρώσεις να μετατρέπεται σε μόνιμο; Ποιά μπορεί να πει πως δεν έχει σκεφτεί σοβαρά να φύγει για το εξωτερικό; Ποιός μπορεί να πει πως έχει σταθερή δουλειά; Πως την βγάζει τώρα, αλλά θα την βγάζει και αργότερα; Ποιά μπορεί να εγγυηθεί ότι οι δικοί της δεν θα πεινάσουν στο μέλλον; Ποιός δεν έχει νιώσει πως αυτή η μαλακία δεν λέει να τελειώσει;
Τι λείπει από όλα αυτά; Το ότι είναι αληθινά δεν τα κάνει, στην τελική, πλήρη. Τι λείπει λοιπόν;
Αυτό που έλειπε πάντα, θα έλεγαν κάποιοι. Αυτό που λείπει από την ίδια την ζωή που δεν ζει, που χρειάζεται μερικές φορές μεγεθυντικό φακό για να το προσεξεις, που για να μην περνάει στα ψιλά θέλει προσπάθεια. Και έλεος, δεν περνάνε στα ψιλα λόγω ΜΜΕ, είπαμε τώρα την πληροφόρηση την φτιάχνουμε εμείς, έτσι δεν είναι;
Λείπει, ας πούμε, μια ιστορία για μια πραγματικά ωραία βόλτα μιας βροχερής μέρας. Λείπει μια επανάληψη της τρελής φάσης που έκαναν κάποια κομάντα στην βέροια ένα βράδυ, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε όσους το είχε κόψει η ΔΕΗ. Με οδηγίες σαφείς για το πως θα το κάνουμε και εμείς εδώ. Λείπει μια καθημερινή ιστορία τρέλας (ατομικής ή συλλογικής) για έμπρακτη αρνήση πληρωμών της κάθε μαλακίας που σκαρφίζονται με γεωμετρική ταχύτητα πλέον οι υπάλληλοι του κράτους. Ένα μικρό σε βεληνεκές αλλά μεγαλοπρεπές σε έκταση κωλοδάχτυλο. "Βρε δε πα να γαμηθείτε.."
Προτιμάμε την μιζέρια. Πάντα την προτιμούσαμε νομίζω. Είναι πιο εύκολη, έχει στυλ. Και βυθιζόμαστε κάθε μέρα σε ένα schadenfreude χωρίς τέλος. Μάλλον επειδή νομίζουμε πως όταν τελικά θα φτάσει και η ώρα μας, θα είμαστε προετοιμασμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου