Όταν παράγουμε χωρίς να γκρινιάζουμε, όταν καταναλώνουμε δανειζόμενοι, όταν ακολουθούμε τις προσταγές της αστυνομίας και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, όταν ξοδεύουμε στην δουλειά ατελείωτες ώρες -που δεν θα ξαναπάρουμε ποτέ πίσω- χωρίς να παραπονιόμαστε, όταν χειροκροτάμε το θέαμα που συγκρατεί το όλον, όταν καταπίνουμε τα ψυχοφάρμακα για να αντέξουμε μια ζωή που δεν διαλέξαμε, εισπράττουμε την περιφρόνηση.
"Το κεφάλαιο υποτιμά το κόστος αναπαραγωγής και επιβίωσης των προλετάριων ή τους καθιστά πλεονάζοντες. Το κράτος ενορχηστρώνει αυτή την υποτίμηση, οργανώνοντας ταυτόχρονα και την συστηματική ποινικοποίηση τους. Το θέαμα τους γελοιοποιεί, όταν δεν τους παρουσιάζει ως αντι-κοινωνικούς εγκληματίες. Οι διανοούμενοι τους καταδικάζουν στην αφάνεια, τραγουδώντας εν χορώ πως έχουν πάψει να υφίστανται. Οι αριστεροί, αιώνιοι οπαδοί του γενικευμένου διαχωρισμού, τους φθονούν γιατί έχουν καταλάβει πως δεν μπορούν πια να τους εντάξουν στα μαγαζάκια τους. Οι πατριώτες τους προσεγγίζουν μονάχα όταν αποδέχονται να κρατήσουν σφιχτά την εθνική τους ταυτότητα πάνω από κάθε εξευτελισμό της ζωής τους. Κάποιοι ανατρεπτικοί τους κράζουν ως εφυσηχασμένους μικροαστούς. Οι μικροαστοί τους μισούν γιατί τους θυμίζουν τον εαυτό τους, άνευ της γκλαμουριάς της μικρο-ιδιοκτησίας."
Όταν βγαίνουμε από την αφάνεια της συμβατικότητας, το μίσος θεριεύει.
"Όταν καταστρέφουν τις προσόψεις ενός κόσμου που δεν τους αποδέχεται είναι βάνδαλοι. Όταν επιτίθονται στο αλλοτριωμένο σκηνικό της καπιταλιστικής ομαλότητας είναι χουλιγκάνοι. Όταν καταστρέφουν τις τράπεζες, που όλοι μισούν κατά τα άλλα, είναι προβοκάτορες. Όταν αποκτούν με την βια τα εμπορεύματα εκείνα που έχουν στερηθεί από την γενίκευση της φτώχιας, είναι πλιατσικολόγοι. Όταν επιτίθονται στην αστυνομία, είναι προβοκάτορες της αστυνομίας. Όταν καίνε τους εργασιακούς χώρους στους οποίους ξοδεύουν μια ζωή χωρίς νόημα, εντείνουν την οικονομική κρίση γιατί χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν ισοπεδώνουν αίθουσες κινηματογράφου, όλοι κλαίνε και οδύρονται ενθυμούμενοι τις συγκινητικές στιγμές που έζησαν στα αποστειρωμένα μαυσωλεία του θεάματος. Όταν φτιάχνουν έμπρακτες σχέσεις αλληλεγγύης στον δρόμο, είναι συμμορίες."
Θα τους γκρεμίσουμε, μαζί με όλες τις ιεραρχίες που τους προστατεύουν.
"Το κεφάλαιο υποτιμά το κόστος αναπαραγωγής και επιβίωσης των προλετάριων ή τους καθιστά πλεονάζοντες. Το κράτος ενορχηστρώνει αυτή την υποτίμηση, οργανώνοντας ταυτόχρονα και την συστηματική ποινικοποίηση τους. Το θέαμα τους γελοιοποιεί, όταν δεν τους παρουσιάζει ως αντι-κοινωνικούς εγκληματίες. Οι διανοούμενοι τους καταδικάζουν στην αφάνεια, τραγουδώντας εν χορώ πως έχουν πάψει να υφίστανται. Οι αριστεροί, αιώνιοι οπαδοί του γενικευμένου διαχωρισμού, τους φθονούν γιατί έχουν καταλάβει πως δεν μπορούν πια να τους εντάξουν στα μαγαζάκια τους. Οι πατριώτες τους προσεγγίζουν μονάχα όταν αποδέχονται να κρατήσουν σφιχτά την εθνική τους ταυτότητα πάνω από κάθε εξευτελισμό της ζωής τους. Κάποιοι ανατρεπτικοί τους κράζουν ως εφυσηχασμένους μικροαστούς. Οι μικροαστοί τους μισούν γιατί τους θυμίζουν τον εαυτό τους, άνευ της γκλαμουριάς της μικρο-ιδιοκτησίας."
Όταν βγαίνουμε από την αφάνεια της συμβατικότητας, το μίσος θεριεύει.
"Όταν καταστρέφουν τις προσόψεις ενός κόσμου που δεν τους αποδέχεται είναι βάνδαλοι. Όταν επιτίθονται στο αλλοτριωμένο σκηνικό της καπιταλιστικής ομαλότητας είναι χουλιγκάνοι. Όταν καταστρέφουν τις τράπεζες, που όλοι μισούν κατά τα άλλα, είναι προβοκάτορες. Όταν αποκτούν με την βια τα εμπορεύματα εκείνα που έχουν στερηθεί από την γενίκευση της φτώχιας, είναι πλιατσικολόγοι. Όταν επιτίθονται στην αστυνομία, είναι προβοκάτορες της αστυνομίας. Όταν καίνε τους εργασιακούς χώρους στους οποίους ξοδεύουν μια ζωή χωρίς νόημα, εντείνουν την οικονομική κρίση γιατί χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν ισοπεδώνουν αίθουσες κινηματογράφου, όλοι κλαίνε και οδύρονται ενθυμούμενοι τις συγκινητικές στιγμές που έζησαν στα αποστειρωμένα μαυσωλεία του θεάματος. Όταν φτιάχνουν έμπρακτες σχέσεις αλληλεγγύης στον δρόμο, είναι συμμορίες."
Θα τους γκρεμίσουμε, μαζί με όλες τις ιεραρχίες που τους προστατεύουν.