Όταν παράγουμε χωρίς να γκρινιάζουμε, όταν καταναλώνουμε δανειζόμενοι, όταν ακολουθούμε τις προσταγές της αστυνομίας και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, όταν ξοδεύουμε στην δουλειά ατελείωτες ώρες -που δεν θα ξαναπάρουμε ποτέ πίσω- χωρίς να παραπονιόμαστε, όταν χειροκροτάμε το θέαμα που συγκρατεί το όλον, όταν καταπίνουμε τα ψυχοφάρμακα για να αντέξουμε μια ζωή που δεν διαλέξαμε, εισπράττουμε την περιφρόνηση.
"Το κεφάλαιο υποτιμά το κόστος αναπαραγωγής και επιβίωσης των προλετάριων ή τους καθιστά πλεονάζοντες. Το κράτος ενορχηστρώνει αυτή την υποτίμηση, οργανώνοντας ταυτόχρονα και την συστηματική ποινικοποίηση τους. Το θέαμα τους γελοιοποιεί, όταν δεν τους παρουσιάζει ως αντι-κοινωνικούς εγκληματίες. Οι διανοούμενοι τους καταδικάζουν στην αφάνεια, τραγουδώντας εν χορώ πως έχουν πάψει να υφίστανται. Οι αριστεροί, αιώνιοι οπαδοί του γενικευμένου διαχωρισμού, τους φθονούν γιατί έχουν καταλάβει πως δεν μπορούν πια να τους εντάξουν στα μαγαζάκια τους. Οι πατριώτες τους προσεγγίζουν μονάχα όταν αποδέχονται να κρατήσουν σφιχτά την εθνική τους ταυτότητα πάνω από κάθε εξευτελισμό της ζωής τους. Κάποιοι ανατρεπτικοί τους κράζουν ως εφυσηχασμένους μικροαστούς. Οι μικροαστοί τους μισούν γιατί τους θυμίζουν τον εαυτό τους, άνευ της γκλαμουριάς της μικρο-ιδιοκτησίας."
Όταν βγαίνουμε από την αφάνεια της συμβατικότητας, το μίσος θεριεύει.
"Όταν καταστρέφουν τις προσόψεις ενός κόσμου που δεν τους αποδέχεται είναι βάνδαλοι. Όταν επιτίθονται στο αλλοτριωμένο σκηνικό της καπιταλιστικής ομαλότητας είναι χουλιγκάνοι. Όταν καταστρέφουν τις τράπεζες, που όλοι μισούν κατά τα άλλα, είναι προβοκάτορες. Όταν αποκτούν με την βια τα εμπορεύματα εκείνα που έχουν στερηθεί από την γενίκευση της φτώχιας, είναι πλιατσικολόγοι. Όταν επιτίθονται στην αστυνομία, είναι προβοκάτορες της αστυνομίας. Όταν καίνε τους εργασιακούς χώρους στους οποίους ξοδεύουν μια ζωή χωρίς νόημα, εντείνουν την οικονομική κρίση γιατί χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν ισοπεδώνουν αίθουσες κινηματογράφου, όλοι κλαίνε και οδύρονται ενθυμούμενοι τις συγκινητικές στιγμές που έζησαν στα αποστειρωμένα μαυσωλεία του θεάματος. Όταν φτιάχνουν έμπρακτες σχέσεις αλληλεγγύης στον δρόμο, είναι συμμορίες."
Θα τους γκρεμίσουμε, μαζί με όλες τις ιεραρχίες που τους προστατεύουν.
"Το κεφάλαιο υποτιμά το κόστος αναπαραγωγής και επιβίωσης των προλετάριων ή τους καθιστά πλεονάζοντες. Το κράτος ενορχηστρώνει αυτή την υποτίμηση, οργανώνοντας ταυτόχρονα και την συστηματική ποινικοποίηση τους. Το θέαμα τους γελοιοποιεί, όταν δεν τους παρουσιάζει ως αντι-κοινωνικούς εγκληματίες. Οι διανοούμενοι τους καταδικάζουν στην αφάνεια, τραγουδώντας εν χορώ πως έχουν πάψει να υφίστανται. Οι αριστεροί, αιώνιοι οπαδοί του γενικευμένου διαχωρισμού, τους φθονούν γιατί έχουν καταλάβει πως δεν μπορούν πια να τους εντάξουν στα μαγαζάκια τους. Οι πατριώτες τους προσεγγίζουν μονάχα όταν αποδέχονται να κρατήσουν σφιχτά την εθνική τους ταυτότητα πάνω από κάθε εξευτελισμό της ζωής τους. Κάποιοι ανατρεπτικοί τους κράζουν ως εφυσηχασμένους μικροαστούς. Οι μικροαστοί τους μισούν γιατί τους θυμίζουν τον εαυτό τους, άνευ της γκλαμουριάς της μικρο-ιδιοκτησίας."
Όταν βγαίνουμε από την αφάνεια της συμβατικότητας, το μίσος θεριεύει.
"Όταν καταστρέφουν τις προσόψεις ενός κόσμου που δεν τους αποδέχεται είναι βάνδαλοι. Όταν επιτίθονται στο αλλοτριωμένο σκηνικό της καπιταλιστικής ομαλότητας είναι χουλιγκάνοι. Όταν καταστρέφουν τις τράπεζες, που όλοι μισούν κατά τα άλλα, είναι προβοκάτορες. Όταν αποκτούν με την βια τα εμπορεύματα εκείνα που έχουν στερηθεί από την γενίκευση της φτώχιας, είναι πλιατσικολόγοι. Όταν επιτίθονται στην αστυνομία, είναι προβοκάτορες της αστυνομίας. Όταν καίνε τους εργασιακούς χώρους στους οποίους ξοδεύουν μια ζωή χωρίς νόημα, εντείνουν την οικονομική κρίση γιατί χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν ισοπεδώνουν αίθουσες κινηματογράφου, όλοι κλαίνε και οδύρονται ενθυμούμενοι τις συγκινητικές στιγμές που έζησαν στα αποστειρωμένα μαυσωλεία του θεάματος. Όταν φτιάχνουν έμπρακτες σχέσεις αλληλεγγύης στον δρόμο, είναι συμμορίες."
Θα τους γκρεμίσουμε, μαζί με όλες τις ιεραρχίες που τους προστατεύουν.
4 σχόλια:
Καλησπέρα . τό ότι ή αριστερά δέν τά άναλυει ετσι τέτοια γεγονότα τί σημαίνει?
οτι είναι άνίκανη ? ή ότι καπελώνεται ιδεολογικά άπό τήν δεξιά?
Καλησπέρα. Μεγάλη η κουβέντα για την αριστερά. Προς το παρόν πάντως θα λέγαμε πως κανένα από τα δύο δεν εξηγούν την στάση της. Η αριστερά, για λόγους που χρειάζονται περισσότερο χώρο από ένα σχόλιο, έχει χάσει κάθε δυνατότητα να κινητοποιεί μάζες ανθρώπων, όπως μπορούσε παλιότερα, έστω και με μεταρρυθμιστικό/ρεφορμιστικό πρόγραμμα. Τώρα μονίμως ακροβατεί ανάμεσα σε μια "real-politik" αντιπολίτευση και μια "εναλλακτική πρόταση" που, εν τέλει, είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου που αφήνει τους πάντες αδιάφορους -ακόμα και τους ίδιους τους αριστερούς. Αν υποθέσουμε η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων έχει περάσει, η αριστερά είναι η πρώτη πολιτική τάση που χάνει από αυτό. Γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της δικής της αφήγησης ήταν ακριβώς η κινητοποίηση των μαζών. Αλλά μας επιτρέπεις να επανέλθουμε στο θέμα καθώς υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν.
Το προλεταριάτο ακόμα και στους μαχητικότερους αγώνες του έσερνε πάντα μαζί και τις αλυσίδες του. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τις σπάσει. Τώρα, όταν μάχεται, μοιάζει σα να το σέρνουν αυτές στη μάχη.
Συντροφικά,
Behemoth
Κάποιες σκέψεις ακόμα εμπνευσμένες από το κείμενο.
Όταν χειροκροτάμε το θέαμα που συγκρατεί το όλον...
Η συνείδηση δεν είναι Όν. Υπάρχουν όντα με συνείδηση, αισθητά αντικείμενα που είναι ταυτόχρονα υποκείμενα στο ποιοτικό “μέτρο” που μεταμορφώνουν την εξωτερική και εσωτερική “φύση” τους συνειδητοποιώντας τον εαυτό τους στα αποτελέσματα της αντικειμενικής πράξης. Το ασυνείδητο έχει τη ρίζα του στο συνειδητό και ποτέ το αντίστροφο γιατί η συνείδηση είναι η αντιφατική ενότητα του συνειδητού και του ασυνείδητου όπως αυτή θεμελιώνεται όχι σε αφηρημένες καθολικές υποστάσεις (στο ̈́Λόγο περί Ασυνείδητου, στο αμόλυντο από υλικότητα Πνεύμα ή στη χυδαία και αυτοαναφορική Εμπειρία) αλλά στους όρους της κοινωνικής δραστηριότητας (αντικειμενικής πράξης) ως ενότητας αντικειμενικού και υποκειμενικού. Η συνείδηση είναι, στη βάση της, ο τρόπος της ύπαρξης της κοινωνικής ζωής, άρα μια αφηρημένη μορφή που έχει τη βάση της, το περιεχόμενό της, το θεμέλιό της έξω από αυτήν και όχι μέσα της. Όμως, ότι είναι πιο εξωτερικό είναι και πιο εσωτερικό και ότι είναι πιο αφηρημένο εκδηλώνει μονόπλευρα το συγκεκριμένο περιεχόμενο πραγματικών σχέσεων, τους όρους της ύπαρξης της κοινωνικής ζωής ως ζωντανής ολότητας.
Κάτι που είναι μάλλον αδιανόητο για την "Αριστερά του Κόσμου της Εργασίας", δηλαδή για την αριστερά του κεφαλαίου είναι πως η κυρίαρχη ιδεολογία, οι κυρίαρχες μορφές της νόησης και του λογικού δεν είναι το μεταφυσικό προϊόν της κυρίαρχης τάξης που βρίσκεται σε νεκρή ενότητα με τον κυρίαρχο και ταυτολογικό Εαυτό της. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι το ιστορικό προϊόν των κοινωνικών μορφών της ταξικής σύγκρουσης και η υλοποίησή της συνδέεται εσωτερικά και αναγκαία με τις ιστορικές μορφές της ταξικής πάλης (πράξης) στην οποία συμμετέχουν όλες οι αμοιβαία ανταγωνιζόμενες κοινωνικές τάξεις. Είναι με αυτό τον αντιφατικό τρόπο που τα κυριαρχούμενα κοινωνικά άτομα “αποδέχονται”, εσωτερικεύουν και αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία εν είδη τυπικής, “κοινής λογικής” και “εμπειρικής προφάνειας” συμβάλλοντας τα ίδια στην υποταγή τους.
Οι προλετάριοι συγκροτούν μια επαναστατική τάξη μονάχα όταν δημιουργούν κοινότητες αγώνα ενάντια στον "Κόσμο της Εργασίας", ενάντια στους όρους της κοινωνικής τους εξαθλίωσης (“υλικής” και “πνευματικής”) και ταυτόχρονα συλλαμβάνουν στα ιδιαίτερα βιώματά τους την καθολικότητα της αλλοτριωμένης εργασίας.Το κεφάλαιο είναι ο κόσμος της φαντασμαγορικής ιδεατότητας και της γενικευμένης “βολικής” αυταπάτης, είναι ο κόσμος της φαινομενικότητας που μπήγει τα δόντια και τα νύχια του στο ζωντανό σώμα των κοινωνικών ατόμων για να αναπαραχθεί σαν “Μοναδικός και Αυθεντικός Πραγματικός Κόσμος”, σαν κέρδος και σαν μισθός. Το βάθεμα του τυφλού καταμερισμού της αφηρημένης κοινωνικής εργασίας δε ζωντανεύει μονάχα τον κτηνώδη ανταγωνισμό μεταξύ των προλετάριων που μάχονται ο ένας ενάντια στον άλλο για να πουληθούν στην καλύτερη δυνατή τιμή αλλά παρέχει και το γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια του κρετινισμoύ των επαγγελμάτων που έχει το καθένα και τη δικιά του ιερογλυφική γλώσσα, τελετουργικές πρακτικές και συνήθειες δυσχεραίνοντας την ανάπτυξη ενός υποκειμενικού νοήματος που να συλλαμβάνει το αντικειμενικό “ανήκειν” στην ίδια άθλια ταξική πραγματικότητα ως υποταγή και καταναγκασμό.
Η προλεταριακή συνείδηση απλά δεν υπάρχει αν δεν είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα συνθλίβοντας λυσσασμένα αυτό που τη συνθλίβει: την αντικειμενική φαινομενικότητα της πραγμοποίησης των κοινωνικών σχέσεων. Χωρίς αυτό το νοηματικό προσδιορισμό της όποιας “αγωνιστικής πρακτικής” τα θεμέλια του προλεταριάτου θα καθορίζονται από τη "Συνείδηση του Αστού" και οι πραγμοποιημένες οικονομικές κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας θα παραμένουν ακόμα αντικειμενικές μορφές της νόησης.
Συντροφικά από Ρώμη,
Behemoth
Δημοσίευση σχολίου