16 Οκτ 2006

δεν ήταν ανάγκη

Το σάββατο 16.9.2006 από τις 10 το βράδυ εώς τις 10 το πρωί της άλλης μέρας, η κραιπάλη μας άλλαξε 5 διαφορετικά περιβάλλοντα. Ακολουθούν τα συμπεράσματα από το κάθε ένα:

1. Οι προσχεδιασμένες ηδονές είναι το κυρίαρχο πάθος μας.
2. Στις απολαύσεις του μέλλοντος συναντάμε, και θα συναντάμε, τις αγάπες της νιότης μας, που έχουν αλλάξει αλλά μένουν οι ίδιες.
3. Στον αχό της μάχης, στο υψηλότερο σημείο της σύγκρουσης, υπάρχει γαλήνη, όπως η νηνεμία στο μάτι του κυκλώνα.
4. Το πάρτυ; Ποιό πάρτυ;
5. Καταλήξαμε όλοι εκεί, εκτός από εκείνη -δηλαδή κανένας.

6 Οκτ 2006

Σχετικά με κάποια ερμηνευτικά λάθη

Το ότι γεμίζουν σήμερα τα μπαρ και τα γυμναστήρια δεν θα έπρεπε να μας συγκινεί περισσότερο από το γεγονός ότι οι οδύνες μιας περασμένης εποχής ωθούσαν τους σκλαβους τους στις εκκλησίες και τα μπουρδέλα. Έχουμε μπροστά μας την ίδια έλλειψη, έλλειψη αρετής και πάθους. Αν η έλλειψη αυτή εκφράζεται με αξιώσεις ίδρυσης πιο εκλεπτυσμένων μεσολαβήσεων, ή αναμόρφωσης των παλιών, δεν είναι τεκμήριο ούτε προόδου, ούτε Παλινόρθωσης. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που βλέπουμε την ιστορία. Προς στιγμήν διαπιστώνουμε απλώς ότι η τάση αποποίησης αυτού που λαθεμένα ονομάζεται ευθύνη δεν είναι κάτι καινούριο. Άρα θα έπρεπε να αντικατασταθεί ό όρος αυτός, και να λέγεται υποκειμενικότητα μέσα στον χρόνο.

Μοιρολατρία και κραιπάλη, αμαρτία και αναμονή, η μεταφυσική πεντακοσίων ετών δεν έχει διαψευσθεί ούτε σε ένα αμφιθέατρο. Ζούμε ακόμα την εποχή της μηχανικής οργάνωσης της υποταγής. Άν κάποτε παρήγε ανδρείκελα, τώρα παράγει αμηχανία. Το να μιλήσει οπότε κανείς για "γενιά" είναι παρωχημένο. Οι σύγχρονοι μας δεν έχουν ηλικία. Όσο παραμένουν εκτός χρόνου, τόσο οι τόποι που αισθάνονται οικεία θα είναι το ίδιο βαρετοί, και για αυτό χυδαίοι, με τους τόπους των προγόνων τους.




2 Οκτ 2006

Μια μέρα θα τους αρέσει πολύ


Αν μη τι άλλο συναντάμε καθημερινά την έλλειψη και την πλήξη. Οι επιθυμίες δεν εκφράζονται, παρά χοροπηδάνε ανάμεσα στην ανέχεια και τον καταναγκασμό. Οι μόνες επιθυμίες που εκφράζονται μας θυμίζουν την θλίψη των διαφημίσεων. Μέσα σε αυτό το τραγικό πλαίσιο, οι δικές μας θεωρούνται απλά ακατανόητες, μερικές φορές και από εμάς τους ίδιους. 
Θα μπορούσαμε, σε μια έκρηξη καλής διάθεσης, να ορίσουμε αυτήν την κατάσταση χρονικά. Να της δώσουμε δηλαδή χρονικό περιθώριο. 
Ορμόμενοι λοιπόν από αυτήν την καλή διάθεση, που είναι σαφέστατα αποτέλεσμα δικής μας τροποποίησης, δίνουμε μονάχα τρείς μήνες καιρό σε αυτήν την γενικευμένη δυσαρέσκεια. Από εκεί και ύστερα δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία. Θα επιτάξουμε την πλήρη αποκάλυψη των εγκλωβισμένων επιθυμιών μας και μια πρώτη εισαγωγή, τουλάχιστον, στους τρόπους επίτευξης αυτών. Το σχέδιο θα φτιαχτεί επι τόπου. 
Όταν συμβεί αυτό, είμαστε σίγουροι πως το μεταβλητό των επιθυμιών θα κατακτήσει την βάση που του αρμόζει.

1 Οκτ 2006

Πριν από την αρχή

"Μόνο στον κορεσμό από την ψέυτικη απόλαυση, στην αηδία για τα προσφερόμενα, στην διαίσθηση για την ανεπάρκεια της ευτυχίας, ακόμη και όπου αυτή υπάρχει, πόσο μάλλον όταν την εξαγοράζει κανείς εγκαταλείποντας τις δήθεν νοσηρές αντιστάσεις υπέρ του θετικού της υποκατάστατου, θα ξεφύτρωνε η ιδέα για αυτό που θα μπορούσε κανείς να βιώσει."

Ξεκινάμε από το γεγονός πως ό,τι ταλέντο και εξυπνάδα μπορεί να κατέχουμε, δεν την χρησιμοποιούμε με τρόπους που θα ωφελήσουν την ηθική αυτού του κόσμου και όσους προσπαθούν να μας παρασύρουν σε αυτήν. Ανήκουμε σε αυτούς τους ευτυχείς που κατάλαβαν, με το καλό ή και αλλιώς, πως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την εργασία, τις συμβατικές σχέσεις, την Πολιτική και τα μακροχρόνια (λογιστικά) σχέδια.

Αξίζει παρόλα αυτά να θέσουμε τις δυνατότητες μας στην υπηρεσία του εαυτού μας, πέρα από καταστάσεις που έχουμε ζήσει ξανά και ξανά, που θέλουμε να αποφύγουμε, που μας βαλτώνουν, που δεν μας πηγαίνουν μπροστά.

Υπάρχει λόγος να συναντηθούμε; Μπορεί και όχι, αλλά διακρίνουμε πως ήδη συναντιόμαστε, συνηθως τα βράδια, ψάχνοντας τρόπους να επαναπροσδιορίσουμε κάποια αγωνία που μας τρώει.

Δεν υπάρχει άμεσος λόγος να ορίσουμε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, μια λογική που θα μας μπλέξει σε ένα στρόβιλο αυτοκαθορισμού και απεύθυνσης. Υπάρχει όμως λόγος να ορίσουμε κάποια άλλα πράγματα: σχέσεις με άλλους, αναζητήσεις, δημιουργία και κραιπάλη, μεθύσι και λήθη, κρίσιμα μεγέθη, κανόνες και ξεπεράσματα, συνδυασμοί και μεταβολές. Το cognord είναι ένα λεξικό για τέτοιους ορισμούς.

Ξέρουμε πως τέτοιου είδους οράματα και βλέψεις συχνά βρίσκουν καταφύγιο σε καφενεία και δρόμους που θεωρούνται περιθωριακά. Μια τέτοια προσέγγιση μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Η έννοια του περιθωρίου ορίζεται από το αντίθετο της (την σύμβαση δηλαδή), και η εξύμνηση των ζοφερών καταστάσεων της μοντέρνας ζωής ισοδυναμεί με την εξύμνηση του υπέροχου συστήματος που τις δημιουργεί. Και τα δύο μας φαίνονται αστεία, ειδικά σε έναν κόσμο που αρέσκεται να σκαρώνει τρόπους να ενσωματώσει τα πάντα στην απλόχερη δημοκρατία του.

Λειτουργούμε με την πεποίθηση ότι οι λέξεις δεν σημαίνουν πια τίποτα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι που τις χρησιμοποιούν είναι σκάρτοι. Επιλέγουμε λοιπόν να δίνουμε τεράστια προσοχή στην δική μας χρήση.

Εννοείται πως η πόλη παραμένει το "θέατρο της ιστορίας", και συνεπώς περιπλανιόμαστε (από ψηλά) μέσα σε αυτές με τον καλύτερο τρόπο που ξέρουμε: χωρίς δεσμεύσεις, εξερευνητικά, ξένοι προς όλα, αλλά και με την διάθεση και την ικανότητα να τις κάνουμε δικές μας.

Αν δεν μας οδηγεί το πάθος και η επιθυμία, ας τα παρατήσουμε όλα. Στην τελική ξέρουμε πως ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο παραχθεί από εμάς θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας.

Δυστυχώς για εμάς, και ευτυχώς για την κοινωνία του εμπορεύματος, οι υπάρχουσες εκφράσεις ανατροπής κραυγάζουν από έλλειψη φαντασίας και ύφους. Είναι πια ένας άχρηστος επίδεσμος πάνω σε μια πληγή που παραμένει ανοιχτή. Αναζητούμε το ξεπέρασμα τους.

Δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα να κατανοηθεί η ιστορική πραγματικότητα χωρίς μια γνώση της καθημερινής εμπειρίας. Η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, στην οποία επιδιδόμαστε με μεγάλη επιτυχία, βοηθάει τόσο στην καλύτερη κατανόηση του υπάρχοντος, όσο και στην απόδραση από αυτό.

C.

"στα εξάρχεια έχει πλάκα"

τα αυτοκίνητα, οι βόμβες και ο κινηματογράφος συγκρατούν το όλον