Το ότι γεμίζουν σήμερα τα μπαρ και τα γυμναστήρια δεν θα έπρεπε να μας συγκινεί περισσότερο από το γεγονός ότι οι οδύνες μιας περασμένης εποχής ωθούσαν τους σκλαβους τους στις εκκλησίες και τα μπουρδέλα. Έχουμε μπροστά μας την ίδια έλλειψη, έλλειψη αρετής και πάθους. Αν η έλλειψη αυτή εκφράζεται με αξιώσεις ίδρυσης πιο εκλεπτυσμένων μεσολαβήσεων, ή αναμόρφωσης των παλιών, δεν είναι τεκμήριο ούτε προόδου, ούτε Παλινόρθωσης. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που βλέπουμε την ιστορία. Προς στιγμήν διαπιστώνουμε απλώς ότι η τάση αποποίησης αυτού που λαθεμένα ονομάζεται ευθύνη δεν είναι κάτι καινούριο. Άρα θα έπρεπε να αντικατασταθεί ό όρος αυτός, και να λέγεται υποκειμενικότητα μέσα στον χρόνο.
Μοιρολατρία και κραιπάλη, αμαρτία και αναμονή, η μεταφυσική πεντακοσίων ετών δεν έχει διαψευσθεί ούτε σε ένα αμφιθέατρο. Ζούμε ακόμα την εποχή της μηχανικής οργάνωσης της υποταγής. Άν κάποτε παρήγε ανδρείκελα, τώρα παράγει αμηχανία. Το να μιλήσει οπότε κανείς για "γενιά" είναι παρωχημένο. Οι σύγχρονοι μας δεν έχουν ηλικία. Όσο παραμένουν εκτός χρόνου, τόσο οι τόποι που αισθάνονται οικεία θα είναι το ίδιο βαρετοί, και για αυτό χυδαίοι, με τους τόπους των προγόνων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου