Ημερολόγιο ΙΙ

φαινεται πως αρχιζουμε να συνηθιζουμε

...ευχαριστώ για την βόλτα...

αφησα τον χρονο να αποφασισει

...όλο αυτό συνέβη όντας εσύ μονίμως και ουσιαστικά απών...

ποσα μπουκαλια απο τοτε;

...απλά δεν άξιζε τον κόπο...

η ζωη περνα και δεν θα περιμενουμε για συμβιβασμους,
εκτος απο εκεινους που δημιουργουμε εμεις

...δεν συζητάω σε τέτοιο ύφος με δικούς μου ανθρώπους...

για μια ακομη φορα ντυνομαστε μεσ’ στην επισημοτητα,
ενα ακομη ενδυματολογικο σκανδαλο

...ρίξε ένα ουρλιαχτό και για μένα...

εμεις που οργωσαμε ερημες πολιτειες δεν σηκωσαμε σημαιες,
δεν αραδιασαμε συρματοπλεγματα

που είσαι;

σχεδον αορατοι, σαν τα υγρα ματια διχως δακρυα

τα όνειρα γκρεμίζονται και συγκρούονται και εγώ προσπάθησα

οι ανθρωποι ανταλασσουν μοναδες αφηρημενης εργασιας

δεν θα φύγω καθόλου για Πασχα...

δεν προκειται για διακοπες, αλλα παντα ετσι καταληγει

ρε μαλάκα, μήπως μας κοροϊδεύεις;

ποτε ειχε προφτασει να σκλαβωθει στην κοινη γνωμη;

γελιέσαιαννομίζειςοτικαυτόσεκάνειμόνονοπυρετός

μια υποσχεση τρεμουλιαζε μακρια

αν αλλάξω χρώμα θα σε πάρω.

οι αναπαραστασεις μονολογουν

καταλαβαίνω. αύριο; σε φιλώ.

η αμεση εμπειρια αντικαθισταται απο την παθητικη ενατενιση εμμονων

έχω μπερδευτεί με γιαπωνέζους τραβεστί.

κι οταν εφυγα, δεν μπορω να πω,
η μαχαιρια πονουσε ακομα, αλλα η πληγη δεν ματωνε πια

σου έφερα τα εργαλεία, φεύγω αύριο.

το φιλοτιμο ειναι σκληρο πραγμα

...δυστυχώς μου ξέφυγε ένας 17χρονος...

μεταχειριζονται την λεξη “ψυχραιμια” στην θεση του “θαρρους”

είσαι καύλα

αλλα κι οταν τελειωνει η μερα γινεται αξαφνα μια παραξενη ησυχια
απο πολλα πραγματα που ξεχασαμε

...με έκανε να πιστέψω ότι είχα κάτι να προστατέψω...

η “προετοιμασια” για την χρηση της βιας δεν ειναι εργο ομαδων οργανωμενων
μ’ αυτην ακριβως την προοπτικη: ειναι ζητημα κοινωνικων δεσμων και μεσων.

...εμείς ρίχνουμε τόξο και ιππεύουμε
αλλά δεν έχουμε μάθει ποτέ τις γυναικείες δουλειές...