Ι.
Ορισμένοι θα νομίζουν ότι χαθήκαμε μέσα στα πάθη μας. Άλλοι ότι υποκύψαμε στην ζοφερή καθημερινότητα -ότι η περιπέτεια πέθανε. Οι περισσότεροι ότι το cognord ήταν ένα πυροτέχνημα. Η αλήθεια βρίσκεται σε ίση απόσταση από όλες αυτές τις ανοησίες, και δεν θα επικαλεστούμε καν μάρτυρες.
ΙΙ.
Επειδή κάποιοι γράφουν σε μια κόλλα χαρτί με την ίδια ταχύτητα που θα τύλιγαν μέσα της ένα σουβλάκι, θα κρατήσουμε για τον εαυτό μας ασφαλή απόσταση από την δικτατορία της άμεσης ικανοποίησης, την εμμονή του να τοποθετείσαι πάνω στην κάθε μαλακία που συμβαίνει (με αποτέλεσμα να ασχολείσαι μόνο με τις μαλακίες που συμβαίνουν) και την βιασύνη που συνοδεύει την δημοκρατική γραφή η οποία μετατρέπει τους πάντες ομοιόμορφα σε ακροατές.
ΙΙΙ.
Άσε δε που δεν είμαστε σούπερ στάρ για να επανερχόμαστε κυκλικά, σαν άκαμπτη σταθερά.
ΙV.
Οι άδειες μποτίλιες, και οι κενές γνωριμίες που οδηγούν σε συρρίκνωση των αισθητικών υλικών, δεν μας οδήγησαν στο cognord no.2. Και λοιπόν;
V.
Αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σου φίλε αναγνώστη είναι η μακάρια αίσθηση της αναμονής που μας συνοδεύει την στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, στο τραπέζι ενός καφενείου, και που καθιστά την αργοπορία υπέρτατη πολυτέλεια.
VΙ.
Αν όμως, φίλτατε, παραμένεις δέσμιος του πολιτισμού που αφαιρεί το νόημα από κάθε λέξη, προς τι οι ενστάσεις μας; Δεν θα γίνουμε πιστευτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου