Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τον μοντέρνο κόσμο σαν μια συνθήκη απόγνωσης, με μικρά διαστήματα ανάπαυσης. Ο ψυχαναγκασμός της υπομονής απέναντι σε όλα (ο ορισμός της απόγνωσης δηλαδή) μοιάζει ολοένα και περισσότερο να ορίζει τα βήματα μας. Πως να μιλήσει κανείς για την απελευθέρωση εγκλωβισμένων επιθυμιών όταν είμαστε συνεχώς αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε με όρους υπομονής, συγκράτησης του μίσους, σύνεσης...; Το ντελίριο μας, και η ελεύθερη ανάπτυξη του, συναντά το τείχος μιας εξουσίας που αρέσκεται να μας απαρνείται σε κάθε βήμα. Σε δαίδαλους δικονομικής ανοησίας νηπιακού επιπέδου (ο ορισμός του Δικαίου), οι ζωές μας και των ανθρώπων μας κατακερματίζονται, κατηγοριοποιούνται, διαλύονται. Και πάνω από όλα, αναγκάζονται να πάρουν χαρακτήρα διαφορετικό από αυτόν για τον οποίο παλεύουμε τόσο καιρό, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σε κατηγορίες τόσο ξένες όπως η αθωότητα και η ενοχή.
Η υπεράσπιση της φράσης ότι δεν υπάρχουν αθώοι σήμερα αντιδιαστέλλεται με το να θεωρούμαστε όλοι ένοχοι, αλλά μια άβυσσος χωρίζει την πρώτη θέση από την δεύτερη πραγματικότητα. Η έλλειψη αθωότητας αφορά στην συνειδητή άρνηση του τί θεωρείται καλό, ηθικό και νόμιμο από έναν κόσμο που συνέχεια μας φτύνει και τον φτύνουμε. Το ότι ξαφνικά βρισκόμαστε ένοχοι για τα πάντα αφορά στην βίαιη επαναφορά στο υπάρχον από το οποίο ο τρόπος ζωής μας αποδράει σε κάθε ευκαιρία. Και πέρα από την απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ του κόσμου της δικαιοσύνης τους και του δικού μας, η επαναφορά αυτή έρχεται μαζί με μια σειρά από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις τις οποίες παλεύουμε να ξεφτιλίσουμε. Δικηγόροι, απολογίες, πολιτική, πιέσεις. Η εύθραυστη ισορροπία που κρατάμε με έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζουμε θρυμματίζεται σε χίλια κομμάτια από την ατελείωτη επαφή με πρόσωπα και καταστάσεις που απλά μισούμε. Οι δικαστικές περιπέτειες επαναφέρουν την τάξη και τα χαρακτηριστικά μιας ζωής που έχουμε ήδη απαρνηθεί: οικογένεια σαν ασφυξία, χρήματα πεταμένα, πάρε-δώσε με ανθρωπόμορφα κτήνη, χρόνος ανεπανόρθωτα χαμένος. Και όλα αυτά με τους δικούς τους όρους.
Σίγουρα μια στιγμή αδυναμίας σε τέτοιες συνθήκες έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος, αλλά ακόμα και η ενδεχόμενη ή αποδεδειγμένη αδυναμία κάποιων από εμάς δεν εξηγεί από μόνη της την κατάντια.
Μπορούμε να διατηρήσουμε μια περιπετειώδη διάθεση απέναντι στον βούρκο της καταστολής; Εκεί βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα. Η αντίληψη μιας δύσκολης κατάστασης σαν μια δοκιμασία από την οποία οφείλουμε (πρώτα από όλα για τον εαυτό μας) να βγαίνουμε αλώβητοι και δυνατοι. Να μην αφήνουμε την αηδία τους να μας σημαδεύει ανεξίτηλα, όποιο μέγεθος και αν έχει. Και παράλληλα να δημιουργούμε ανθρώπινες συνθήκες για το μίσος μας, το οποίο, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει...
(για την σ. και όχι μόνο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου