Άκου, κατάλαβε, και μετά πες δεν καταλαβαίνω

Υπήρχε περίπτωση να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο; Αδύνατο. Χωρίς καλά-καλά να έχεις διαβάσει τι πραγματεύεται, μόνο και μόνο από την φιλολογία που το περιβάλλει, γνωρίζεις πως διακυβεύονται πολλά. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Δεν διακυβεύεται ούτε η χρεοκοπία της ελλάδας, ούτε η δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους, ούτε καν η αναδιάρθρωση της οικονομίας. Αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση ενός συστήματος που δεν έχει να κάνει ούτε με οικονομικές ανοησίες, ούτε με μακρο-οικονομικές εξυπνάδες.

Το μεγαλύτερο ψέμα που έχουν καταφέρει είναι πως μας έχουν πείσει πως δεν μπορούμε καν να καταλάβουμε τις ίδιες μας τις ζωές. Όχι. Χρειάζονται κάποιοι ειδικοί, οικονομολόγοι/δημοσιογράφοι/αναλυτές. Ίσα-ισα για να μας εξηγήσουν πως ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι ελπίζουμε, ό,τι περιμένουμε, είναι λάθος. Και οποιαδήποτε επιθυμία έχουμε, καλό είναι να ξεχαστεί. Γιατί υπάρχουν spreads, τόκοι, χρέη, δαπάνες, σπατάλες, κακο-διαχείριση. Απλά πράγματα: το χρήμα και η κοινότητα του. Το εμπορευμα και η εργασία. Οι ίδιες μας οι ζωές δεν έχουν νόημα, και δεν μπορείς να πείσεις πια κανέναν για το αντίθετο. Είσαι απλά από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και που πιθανότατα, μέσα σε αυτήν την άγνοια, οδηγείς την χώρα στην καταστροφή.

Αυτό που διακυβευόταν με το μεσοπρόθεσμο δεν ήταν η επιβίωση του κυβέρνησης του Πασοκ, ούτε και των συγκεκριμένων υπουργών της. Δεν ήταν ούτε καν το μέλλον της χώρας και του δημοσίου πλούτου της (αδιαφορώντας προς στιγμή για το γεγονός πως το μοναδικό κομμάτι του εθνικού πλούτου που ανήκει πραγματικά στον λαό του είναι το χρέος). Αν δεν περνούσε το μεσοπρόθεσμο, σταματούσαν όλα. Διαταρασσόταν η εύθραυστη ισορροπία αυτού του κόσμου. Έπαυε να έχει ισχύ αυτή η μικρή εξίσωση που λύνει και δένει τα πάντα: το κράτος αποφασίζει, εσύ το βουλώνεις. Ποιός μπορεί πραγματικά να φανταστεί τις συνέπειες που θα προέκυπταν από την αδυναμία υπερ-ψήφισης του μεσοπρόθεσμου; Σε συγκεκριμένο (concrete) επίπεδο, κάποια άλλη διέξοδο θα σκαρφιζόντουσαν. Πιο ήπια μέτρα, μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής, νέα δάνεια, νέο σχέδιο Marshall. Σε αφηρημένο (abstract) επίπεδο όμως; Πως μπορεί να ανεχτεί το κράτος και η οικονομία του, που μας έχει καταδικάσει σε τέτοια έλλειψη ζωής, να το κοροιδεύουμε γελώντας με την ψυχή μας; Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να κοπούν οι μισθοί, ούτε να περικοπούν τα επιδόματα, ούτε να ανέβει το ΦΠΑ, ούτε να κατέβει το βιωτικό επίπεδο, ούτε να σωθεί η χώρα, ούτε να μην πουλήσουν τις γαμημένες τις παραλίες και τις "ομορφιές" της ελλάδας. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα από όλες αυτές τις μαλακίες. Μας ενδιαφέρει να έχουμε την δυνατότητα να παραμένουμε πραγματικά ανθρώπινοι μέσα στο απάνθρωπο, να μην μας παρασύρουν μέσα στην κόλαση τους. Απλά όλες οι αποφάσεις που παίρνουν, βρίσκονται σε άμεση αντιπαράθεση με αυτή την απλή επιθυμία.

Μια ανάσα χαλαρή, μακριά από τον θόρυβο και τα δακρυγόνα, έφτανε για να γίνει αυτό κατανοητό. Υπήρξε αυτή η κρίσιμη μάζα, ικανή να κάνει τέτοια βουτιά στην ιστορία, χωρίς καλά-καλά να έχει καταλάβει τι αποτολμάει; Από ότι φαίνεται όχι, αλλά αυτό δεν αλλάζει πολλά. Η μόνη ήττα που βιώσαμε ήταν στρατιωτική, και τελικά ίσως να μην έχει και σημασία, γιατί δεν είμαστε στρατιώτες. Η ρωγμή που ξεγλίστρησε ανάμεσα στον χαλασμό είναι αρκετή.

Σκυμμένοι για να αποφύγουμε τις πέτρες, όμορφοι όταν κλωτσούσαμε τα δακρυγόνα, γεμάτοι ζωή όταν τους κυνηγούσαμε. Και αδύναμοι όταν φτύναμε τα σωθικά μας, ένα αόρατο χέρι να μας σηκώνει όταν λυγίζαμε. Γνωριστήκαμε καλά όσοι είμασταν εκεί, και αυτά δεν ξεχνιούνται. Ούτε με μεσοπρόθεσμα, ούτε με αυτά τα τσογλάνια με τις μηχανές. Οι ιστορίες που έχουμε κρατήσει από εκείνες τις μέρες είναι ανεξάντλητες.

Είναι πιο δυνατοί από εμάς. Είναι καλύτερα οργανωμένοι, έχουν καλύτερη μνήμη, έχουν όλα τα όπλα που γουστάρουν στην διαθεσή τους. Και μαζί και τον Λόγο, αυτό τον τρομοκρατικό παραλογισμό που μετατρέπει το αληθινό σε ψεύτικο. Εμείς δεν έχουμε πολλά. Αλλά παραμένουμε απρόβλεπτοι και επικίνδυνοι. Και υπήρξαν και κάποιες στιγμές, μέσα στον χαμό, που νιώσαμε (και πρέπει να το ένιωσαν και αυτοί), πως η Ιστορία είναι με το μέρος μας.

psit. Με εκατοντάδες τραυματίες, δεκάδες συλλήψεις, ανθρώπους ξεψυχησμένους από τα δακρυγόνα, κυνηγημένους από τις ορδές και τις ρόδες των μπάτσων, με την πραγματική αλληλεγγύη να χρωματίζει το κάθε βήμα και την κάθε κίνηση χιλιάδων ανθρώπων, κάποιοι επέλεξαν να χύσουν το πιο μισητό δηλητήριο απέναντι στο πανέμορφο αυτό πλήθος, και να σκοράρουν πολιτικά αποκαλώντας όσους κινδύνεψαν και βοήθησαν και αντέδρασαν και απέκρουσαν, ασφαλίτες και προβοκάτορες. Μια μικρή συμβουλή: μην σας πετύχουμε πουθενά γιατί η ανοχή απέναντι σας είναι μια πολύ μακρινή γραμμή του ορίζοντα, και εμείς μόλις στρίψαμε στην πρώτη γωνία.