μετάφραση & εισαγωγή: naufrageur à bord
Το κείμενο του cognord που ακολουθεί γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά και δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Brooklyn Rail (link). Παρότι
είχε ως βασικό στόχο την ενημέρωση του αγγλόφωνου κοινού για τις
τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα και μια τοποθέτηση σε σχέση με αυτές,
μου φάνηκε πως είναι αρκετά αυτά που μπορεί να κομίσει στην
(ομολογουμένως φτωχή) συζήτηση που διεξάγεται εντός του ελληνικού
κοινωνικού σχηματισμού· πράγμα αν μη τι άλλο σημαντικό, τη στιγμή που σε ολόκληρο σχεδόν το φάσμα, από την αριστερά και κομμάτια του λεγόμενου α/α χώρου μέχρι την άκρα δεξιά, ένας λευκός θόρυβος ελπίδας, περηφάνιας και υποστήριξης της νέας κυβέρνησης καλύπτει τα πάντα. Κι αυτό γιατί το κείμενο έχει (τουλάχιστον) δύο μεγάλες αρετές: αφενός τοποθετεί την άνοδο και την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στο σωστό πλαίσιο (την ήττα των αγώνων που εκδηλώθηκαν την προηγούμενη περίοδο και την υποχώρηση του ανταγωνισμού) και αφετέρου κάνει τον κόπο να καταπιαστεί σοβαρά με τα όσα (πολλά και αντικρουόμενα) έχουν ακουστεί από τα στελέχη και τους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, αρθρώνοντας μια συστηματική έκθεση και κριτική του προγράμματός του (με άλλα λόγια, της μορφής που θα πάρει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ως ταξική πάλη) όχι στη βάση ενός αφηρημένου ριζοσπαστισμού, αλλά μάλλον εμμενώς, στη βάση της ίδιας του της αναλήθειας.
Είναι γνώμη μου πως αυτά τα δύο ζητήματα συνδέονται άμεσα. Είναι
αδύνατο να κατανοήσουμε και να υποβάλουμε σε κριτική την αναδιάρθρωση,
και την εξέλιξή της ως μιας πρακτικά αναστοχαστικής διαδικασίας, αν από την πλευρά μας δεν
αναστοχαστούμε σοβαρά πάνω στα (αντικειμενικά και υποκειμενικά)
δεδομένα που παρήχθησαν στην ακολουθία αγώνων μέσα στην κρίση. Από αυτήν
την άποψη, πέρα από μια κριτική στον πολιτικό σχηματισμό ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που επείγει είναι ακριβώς να διερευνήσουμε τις γραμμές συνέχειας ανάμεσα στον κύκλο αγώνων της προηγούμενης περιόδου και στις εξελίξεις της τρέχουσας (ή στάσιμης;) συγκυρίας. Ποια ήταν τα περιεχόμενα και τα όρια αυτών των αγώνων που οδήγησαν στην πολιτικοποίησή τους μετά το 2012 και εν τέλει στην κρατικοποίησή
τους με τη μορφή της «κυβέρνησης με αριστερό κορμό» και ακροδεξιό
βραχίονα; Για ποιους λόγους η ταξική πάλη παραμένει εγκλωβισμένη στο
ολισθηρό κρατικό τερραίν, με το κράτος να εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ο
υπεύθυνος για την κρίση και ως η λύση της; Τι σημαίνει πρακτικά αυτή η κρατικοποίηση των κοινωνικών ανταγωνισμών ως διαδικασία ενσωμάτωσης/αποκλεισμού στοιχείων του προηγούμενου κύκλου (και
ακόμη παραπέρα, τι μας δείχνει η δημιουργία «κινημάτων» μεσολαβημένων
από το ίδιο το κράτος, όπως βλέπουμε στην περίπτωση των φιλοκυβερνητικών
συγκεντρώσεων); Πώς εξηγείται και αντιμετωπίζεται η άνοδος του πατριωτισμού και της αρρενωπότητας (την οποία κανένας Γκράμσι και κανένας Λακλάου δεν μπορεί να ξορκίσει,
άδικος κόπος) και η εκ νέου εθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος; Ποια
είναι η μορφή που μπορεί να πάρει από δω και πέρα η αντιφατική δυναμική
της κρίσης, με την (διεστραμμένη) είσοδο της ταξικής πάλης στο (αποεθνικοποιημένο) ελληνικό κράτος στη σχέση του με τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής περιφερειοποίησης;
Να ορισμένα
ερωτήματα με τα οποία αξίζει κανείς να μελαγχολήσει όσο άλλοι
πανηγυρίζουν την ανάκτηση της ελπίδας, της εργασίας και της (εθνικής) αξιοπρέπειας. Ένας φίλος είχε πει ότι χρεοκοπία είναι τα βλέμματα που δεν κοιτούν τον ευκάλυπτο να ξεφλουδίζει. Σε μια πιο φτωχή εκδοχή του αφορισμού, θα λέγαμε ότι, για την ώρα, ήττα είναι -μεταξύ άλλων- η παγωμένη ανάσα της κοινότητας του έθνους στο σβέρκο μας και η επιστροφή της ζαργκόν της οικονομίας στις συζητήσεις μας. Εν τω μεταξύ, όλα πάνε καλά, καμιά παρέκκλιση. Ο ευκάλυπτος συνεχίζει να ξεφλουδίζει απαρατήρητος και η ζωή μας συνεχίζει να βουλιάζει αβίωτη· «γλιστράνε τα χέρια κι ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα να πιαστείς».
Η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου